• آنتی کولینرژیک ها (مانند آتروپین، بلادونا آلکالوئیدها، اسکوپولامین)
• داروهای خاص برای فشار خون بالا (مانند کلونیدین ، گوانادرل، گوانتیدین)
• دیگوکسین
• دیسوپیرامید
• مکمل های تیروئید
• اسید والپروئیک
• مصرف مهارکننده های MAO با این دارو ممکن است باعث تداخل دارویی جدی (احتمالاً کشنده) شود. در طول درمان با این دارو از مصرف مهارکننده های MAO ( ایزوکاربوکسازید ، لینزولید ، متاکسالون ، متیلن بلو، موکلوبماید، فنلزین، پروکاربازین ، رازاگیلین ، سافینامید ، سلژیلین، ترانیل سیپرومین ) خودداری کنید. اکثر مهارکننده های MAO نباید به مدت دو هفته قبل و بعد از درمان با این دارو مصرف شوند. از پزشک خود بپرسید که چه زمانی مصرف این دارو را شروع یا متوقف کنید.
• اگر از داروهای دیگری نیز استفاده می کنید که سروتونین را افزایش می دهند، خطر ابتلا به سندرم / سمیت سروتونین افزایش می یابد. می توان به داروهای ضد افسردگی خاص (از جمله SSRI ها مانند فلوکستین / پاروکستین، SNRI مانند دولوکستین / ونلافاکسین ) اشاره کرد.
• باربیتورات ها (مانند فنوباربیتال )
• سایمتیدین
• سیزاپراید
• هالوپریدول
• داروهای خاص برای ضربان قلب (مانند فلکائینید ، پروپافنون)
• هالوفانترین
• برخی از مهارکننده های پروتئاز HIV (مانند فوزامپرناویر)
• فنوتیازین ها
• پینوتیازی ها
• داروهای ضد تشنج (مانند فنی توئین)
• تربینافین
• ترازودون
• بسیاری از داروها علاوه بر ایمی پرامین ممکن است بر ریتم قلب (طولانی شدن QT) تأثیر بگذارند، از جمله آمیودارون ، دوفتیلید ، پیموزاید، پروکائین آمید ، کینیدین ، سوتالول ، آنتی بیوتیک های ماکرولید (مانند اریترومایسین )، اسپارفلوکساسین.
• آنتی هیستامین ها (مانند ستیریزین ، دیفن هیدرامین )
• داروهای خواب یا اضطراب (مانند آلپرازولام ، دیازپام ، زولپیدم)
• شل کننده های عضلانی مانند کاریسوپرودول ، سیکلوبنزاپرین.
• مسکن های مخدر (مانند کدئین، هیدروکودون )
• داروهای حاوی دزیپرامین
نکته: برای جلوگیری از این تداخل، لیست تمام داروهایی که مصرف می کنید را در اختیار پزشکتان قرار دهید.
